1.Czy można zmusić pracownika do pracy zdalnej w chmurze w trakcie COVID-19?

Chmura obliczeniowa określana jest nieraz jako „superbohater” pandemii COVID-19. Bez tych usług nie byłoby możliwe kontynuowanie działalności gospodarczej, załatwianie spraw administracyjnych, czy korzystanie z cyfrowej rozrywki przez konsumentów.

Znaczenie dostępu do rozwiązań chmurowych zostało dostrzeżone przez polskiego ustawodawcę i regulatorów, którzy na czas pandemii COVID-19 wprowadzili szereg szczególnych rozwiązań prawnych. Zawarte są one w tzw. specustawie o COVID-19 z dnia 2 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 374), znowelizowanej następnie w dniu 31 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 568), a także rekomendacjach organów regulacyjnych. Podstawowym celem przyjęcia tych aktów prawnych było ułatwienie dostępu do usług chmury obliczeniowej, odnoszą się one również do szczególnych ryzyk związanych ze zdalnym korzystaniem
z danych i aplikacji IT. Zgodnie z art. 3 specustawy o COVID - „W celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna)”. O takiej organizacji pracy decyduje pracodawca, bez konieczności uzgadniania tego
z pracownikami ani zbiorowo (porozumienie z przedstawicielami pracowników), ani indywidualnie (porozumienie z każdym pracownikiem). Mimo, że z formalnego punktu widzenia praca zdalna, inaczej niż telepraca w rozumieniu art. 67⁵ kodeksu pracy, nie wymaga przekazywania jej wyników za pomocą środków komunikacji elektronicznej, to jednak powszechnie wykonywana jest ona w środowisku chmury obliczeniowej (np. aplikacje do przetwarzania w chmurze dokumentów, czy komunikacji bezpośredniej).

adw. Xawery Konarski – Wiceprezes PIIT